Wierzba uszata ma liście jajowate, które są szerokie od strony zakończenia, a ich wierzchołek jest ostro zakończony. Nazwa gatunku powstała od uszatego kształtu bardziej przylistków niż liści rośliny. Przylistek to miniaturowy liść wyrastający z nasady liścia właściwego. Nie jest zbyt częsta nad Wisłą, ale spotyka się jej pojedyncze egzemplarze.
Wierzba rokita swoją nazwę wywodzi z jakiejś STAREJ legendy i czasem słyszy się także powiedzonko, że tam gdzie ona rośnie tylko diabeł się zapuszcza. Faktycznie jak to wierzby mają w zwyczaju rośnie zwykle w odludnych bagnach i jest nieco bardziej od innych wierzb przystosowana do trudnych torfowiskowych warunków. Jest niewielkim krzewem do 120 cm wysokości z niewielkimi listkami czasem stosunkowo gęsto osadzonymi na pędach. Bywa też bardzo rozkrzewiona i nad ranem czasem sprawia wrażenie konturu jakiejś postaci, więc także i stąd może pochodzić nazwa.
Wierzba krucha swoją nazwę wywodzi od faktycznie dość kruchego drewna zwłaszcza u jednorocznych pędów łatwo odrywających się od nasady. Ponadto ma miękkie drewno, które łatwo porąbać i łatwo też próchnieje. Rozpoznasz ją po ciemnoszarym popękanym pniu i długich, wąskich, kilkunasto-centymetrowych, a ostro zakończonych liściach.
Wierzba iwa najłatwiej rozróżnialna jest wiosną w czasie kwitnienia ponieważ tworzy największe żółtawo zabarwione kotki, które często zauważalne są zanim możemy się domyśleć, że chodzi o wierzbę. Ponadto liść tej wierzby jest jeszcze bardziej jajowaty niż liść uszatej, od spodu matowy, a z wierzchu żywo-zielony i słabo-połyskujący. Zwykle spotykana jest na bagienkach z wodą stojącą, a czasem także okresowo zanikającą.
